Κάνεις μια βόλτα στην πόλη και ο χρόνος κυλά σε κάθε σου βήμα. Προσπερνάς μάσκες καθώς ξεχύνονται από το μετρό σαν κατσαρίδες, φανάρια που αλλάζουν χρώμα λες και ποτέ δεν συνέβη τίποτα,... +

Γιώργος Σπυράκης | ε.γώ

Έχουμε ξεχάσει πώς είναι να ψάχνεις για πάρκινγκ κάνα εικοσάλεπτο και τελικά να συμβιβάζεσαι με κάμποσα στενά πιο κάτω από εκεί που θα καθίσεις για φαγητό κι ένα κρασί. Να βάλεις δυο πιάτα,... +

Γιώργος Σπυράκης | ε.γώ

Ο μικρός ξύπνησε και το βρήκε δίπλα στο μαξιλάρι του. Ήξερε ότι θα είναι εκεί. Το κράτησε αγκαλιά κι έκλεισε τα μάτια. Κάτι του ψιθύρισε· ήταν λες και του... +

Γιώργος Σπυράκης | ε.γώ

Αν υπάρχει αυτός ο διχασμός είναι γιατί μάλλον έτσι είμαστε. Ετερογνωμούμε και μένουμε εκεί. Λέμε τα ίδια, αλλάζουμε λέξεις και αφήνουμε –κάθε που βραδιάζει με... +

Γιώργος Σπυράκης | ε.γώ

Τώρα κάθομαι στο λεωφορείο

πάω να μάθω να μετρώ τη γη

να ξεχωρίζω τα στραβά από τα ίσια,

ως γνήσιο στρατιωτάκι.

Πλέον καταλαβαίνω.

Μας το περνούν το... +

Όλγα Τόρτοκα

Χτυπούν καμπάνες δεν χτυπούν πρωί και μεσημέρι πάω κι έρχομαι. Κλείνω την πόρτα, μια στροφή και μια ευθεία. Μα πρώτα... +

Εύη Σκουληκάρη

Η Μαντλίν έστρωσε το τραπέζι. Τόσα σερβίτσια, όσα και τα μέλη της οικογένειας. Ανάμεσα στα κρυστάλλινα ποτήρια τοποθέτησε δύο κεριά. Και τα δύο λευκά, με στολίδια,... +

Γιώργος Σπυράκης | ε.γώ

Το πλοίο μάς ξέβρασε στην Οδησσό.

Δεύτερη φορά στη ζωή μου έφτανα τόσο μακριά.

Μόνος, πεινασμένος, κούφιος κρατώντας στα χέρια ένα τσουβάλι με βρόμικες... +

Κώστας Μοναστήρας